Déanann Barefoot Gen aithris ar bhuamáil Hiroshima ó pheirspictíocht buachaill óg, Gen, agus a theaghlach. Ach téann téamaí an leabhair (an damáiste corpartha agus síceolaíoch a bhíonn ag gnáthdhaoine i ndáiríre) i bhfírinne an lae inniu. Tá Gen agus a theaghlach ag streachailt le fada an lá gan mórán bia, airgid ná míochaine, ach in ainneoin cruatain, déanann siad iarracht semblance den ghnáthshaol a choinneáil. Tá na daoine fásta ídithe agus beagnach éadóchasach; glacann na páistí ruathair aeir agus ocras níos mó nó níos lú le dul chun cinn. Léiríonn Nakazawa, marthanóir Hiroshima, go héifeachtach an brú maireachtála sa timpeallacht seo agus taispeánann sé an chaoi a léirítear iarrachtaí chun fanacht gan staonadh i gcúinsí deacra mar ghreann manach, neamhréasúnach. Tá dóchas éigin sa scéal: déanann carachtair gníomhartha féin-íobairt ar mhaithe le comharsana agus gaolta (m.sh., nuair a éiríonn máthair torrach Gen tinn ó mhíchothú, bíonn sé féin agus a dheartháir ina ndílleachtaí agus ag seinm ar na sráideanna, ag caitheamh an airgid thairis ballaí a dtíre ionas nach ngabhfar iad). Faoin dearcadh seo is féidir a dhéanamh tá ciontacht domhain na dtuismitheoirí agus an easpa cabhrach. Nuair a chloiseann na páistí go héadrom thar scrap bia, díscaoileann na tuismitheoirí le náire agus le brón. Tá an ealaín tarraingthe go géar agus léiritheach, agus tá rithim chomh nádúrtha ag an scéalaíocht, is furasta í a tharraingt isteach i saol an teaghlaigh, rud a fhágann go bhfuil a fhios ag léitheoirí na cataclysm go bhfuil siad níos réadúla, níos pearsanta agus níos deacra a thógáil. In ainneoin a nádúir bhuartha, tá an obair seo fíorluachmhar as na ceachtanna a thairgeann sí sa stair, sa chine daonna agus i gcomhbhá.
